Eén van onze meest ervaren Roparunlopers is Jan van Duin. Hij deelt hier in een uitgebreid verslag zijn indrukken en ervaringen van de Roparun van vijf jaar geleden.
Roparun 2014, een geweldige slijtageslag
Het is zo’n 24 uur na aankomst dat ik deze blog begin te schrijven en ik word geconfronteerd met twee problemen: het eerste is de deadline, ik had beloofd om mijn blog dinsdag vóór 12:00 uur in te leveren en dat tijdstip is al voorbij! Na twee slapeloze nachten was het onmogelijk om mijn ogen vroeg open te krijgen. Bovendien moesten eerst de voertuigen waarmee we door Frankrijk, België en Nederland zijn getrokken ernstig schoongemaakt worden voordat ze weer werden teruggebracht naar de eigenaar of het verhuurbedrijf. Het tweede probleem was het feit dat een blog meestal redelijk kort is. Hoe kun je nou de Roparun omschrijven in een kort blogbericht? Nou, niet! Ga er dus maar even voor zitten…
Schoolreisje
De Roparun begint als een schoolreisje. 25 mensen in 2 bedrijfsbusjes en 2 campers, onderweg naar het avontuur. De heenreis verloopt ontspannen, het is warm en we stoppen regelmatig voor een plas- en koffiepauze. Vooral de lopers hebben van tevoren al flink vocht ingenomen, en dat zoekt zijn weg ook weer naar buiten. Onderweg wordt gegrapt en gegrold, ook de spanning moet ontladen worden. Het teamgevoel groeit, zeker ook voor de nieuwe leden die nog geen idee hebben wat er op hen af gaat komen.
10… 9… 8…
Op het festivalterrein aangekomen worden de laatste voorbereidingen getroffen. De fietsen worden voorzien van navigatieapparatuur en voldoende verlichting. Er wordt een pastamaaltijd opgediend door de cateringploeg en de verzorgers maken de lopers alvast klaar voor de vele kilometers die zij moeten gaan afleggen. Verder pakt iedereen zoveel mogelijk rust, want de komende twee dagen zal er niet of nauwelijks geslapen worden. Vooral de niet-lopers hebben weinig rust in hun schema staan. Om 22:30 wandelen we allemaal richting start waar we swingen op de opzwepende muziek, we zijn er klaar voor!
2… 1… GOOOO!!!!
Om 22:58 precies valt het startschot voor ons team. Jeroen mag als eerste loper van start gaan. Dit wordt na 8 edities zijn laatste Roparun, vandaar deze ereplaats. Ook Daan neemt afscheid na 8 jaar, hij zal maandagmiddag finishen. Jeroen wordt gevolgd door een fietser/navigator en twee andere lopers op de fiets. De eerste paar kilometers mag er namelijk geen ondersteuning worden gegeven met behulp van een voertuig. De 3 lopers per shift rouleren continue door, iedere kilometer lossen we af. De hardloper en drie fietsers verdwijnen direct de Parijse nacht is. Ze banen zich in noordelijke richting een weg door het drukke verkeer van de banlieues. We zijn onderweg!
Mijn debuut als loper
Vorig jaar was mijn eerste Roparun. Die editie ging ik mee als fietser/chauffeur. Dit jaar maak ik mijn debuut als loper. Tijdens de tweede shift van ons team zal ik samen met Robert en Wouter mijn eerste kilometers hardlopen. De campers zijn inmiddels overgebracht naar de eerste wisselplaats en ons basiskamp bevindt zich nu in Plailly, een Frans stadje 30 kilometer noord van Parijs dat al in diepe slaap is. Als het bijna zover is staan we klaar langs de route. Ja, daar zijn ze! Robert wordt aangetikt en weg is hij, met in zijn kielzog de fietsers. Wouter en ik volgen in de lopersbus waaruit steeds gewisseld wordt.
Donker bos
Het is half twee ’s nachts en onze route loopt deels door een pikdonker bos dat af en toe onheilspellend wordt verlicht door bliksemschichten in de verte. In dit soort decors spelen zich horrorfilms af! Het onweer is nog ver en vormt nu nog geen gevaar. De wegen zijn pittig, soms gaat het over gladde kasseien steil omhoog. Maar we zijn allemaal fit en de kilometers vliegen onder ons door, het tempo ligt hoog! Het noodweer blijft uit, totdat we op de volgende wisselplaats aankomen. En juist tijdens de hectische wissel barst er een bui los waarbij een enorme hoeveelheid water naar beneden komt. De ploeg van de derde shift is direct drijfnat en zal een ijskoude etappe beleven…
Slaap
We zijn in Saint-Saveur, waar het natuurlijk ook stil is om vier uur ‘s nachts. Maar net als vorig jaar staan hier enkele bewoners klaar om een heerlijk broodje paté te smeren voor de Roparunners. Er zijn ook andere hapjes en thee en koffie, ontzettend lief van die mensen! Mijn eerste kilometers zitten erop en nu ik mag twee shifts gaan rusten. Ondanks het feit dat ik erg moe ben lukt het me niet om in de rijdende camper de slaap te vatten, het kamp wordt immers gelijk weer verplaatst naar het volgende wisselpunt. Ach, een nachtje zonder slaap overleef ik wel, de benen hebben in ieder geval rust en dat is het belangrijkste.
Fietser kwijt!
Halverwege de zondagochtend mag ik mij klaarmaken voor mijn tweede etappe. Deze voert ons weer over het mooi glooiende landschap, ik hou van Frankrijk en dit stukje is erg mooi! Sommige stukken gaan zo steil omhoog dat de fietsers soms moeite hebben om de lopers bij te houden. Op een moment liep ik hard naar boven, in de afdaling daarna moesten we rechts afslaan. De volgfietser had het niet bij kunnen houden en was ons uit het oog verloren. Zijn navigatie was uitgevallen en hij ging op de gok linksaf waar hij rechtsaf had moeten gaan… Shit! Boris kwijt! De volgende loper met één fietser vooruit gestuurd en de ondersteuningsbus weer terug om onze verloren fietser te zoeken. Gelukkig werd hij weer snel gevonden, we waren weer compleet!
Slapen?
Slapen lukt me nog steeds niet, de camper rammelt over de Noord-Franse kinderkopjes en binnen in de camper is het bloedheet! Op de volgende wisselplaats heb ik nog steeds pauze en die gebruik ik om mezelf in een ijskoud beekje even op te frissen. Heerlijk om poedelnaakt de viezigheid van je af te kunnen spoelen want douchen is er niet bij tijdens de Roparun. Je kunt je vast wel voorstellen hoe een camper gaat ruiken wanneer er twee hete dagen 8 hardlopers liggen te “slapen”.
Inhalen
Het is zondagmiddag geworden en bloedheet in Noord-Frankrijk. Ik mag weer een ruk lopen, tijdens deze etappe zullen we de grens tussen Frankrijk en België passeren maar eerst krijg ik een uitgebreide behandeling van onze fysiotherapeut Jan. Hij maakt de benen weer klaar en de peesplaat van mijn linkerbeen krijgt een speciale behandeling. Tijdens deze etappe doen we een leuk spelletje: andere teams inhalen. Vanwege onze snelheid zijn we laat gestart dus bijna alle andere teams lopen voor ons. Het geeft een kick om andere teams te passeren en achter je te laten, we gaan als een speer! Onze gemiddelde snelheid ligt zo hoog, we weten al dat we veel eerder zullen finishen dan gepland.
En doorgaan!
Het lukt mij in ieder geval om ook de tweede nacht wakker te blijven, tegen wil en dank. Voor Antwerpen mag ik weer een stuk gaan lopen, deels zonder ondersteuning dus we zullen ook vanaf de fiets moeten wisselen. Er is noodweer in de verte en we lopen langs plekken waar hagelstenen zo groot als duiveneieren liggen. We laten tijdens deze etappe weer vele teams achter ons. Hanneke loopt deze shift ook en zij schept er een genoegen in om stoere mannen, liefst militairen, keihard voorbij te lopen. Wat een kick geeft dat, geweldig! Noord van Antwerpen worden we weer afgelost door een vers team en mag ik weer rusten. Ik lig slapeloos in de camper en hoor door de dunne wanden de Roparun-feesten in de Belgische dorpen. Ik maak er verder echter weinig van mee.
Rotterdam
Het einde nadert. Vanaf Dintelmond mag ik weer rennen. De op één na laatste etappe. De laatste etappe zal ik ook lopen maar dat doen we met alle 8 lopers. Onderweg staan heel veel mensen, langs de route leeft de Roparun enorm. Er wordt geklapt, gefeest, gejuicht. We worden overal binnengehaald als helden, wat een kick geeft dat! We krijgen vleugels en het gaat sneller en sneller. De skyline van 010 doemt in de verte op en het ene na het andere team laten we achter ons. En zo arriveren we na 520 lange kilometers in Rotterdam. De hele route werd er volop gebabbeld en er werden grappen gemaakt, maar na het passeren van de Daniel Den Hoedkliniek was iedereen stil en met de gedachten bij de mensen waar we dit voor doen…
Gefinisht!
Mijn gezin staat me op te wachten bij de officiële tijdmeting bij het Wilhelminaplein en dat is een heerlijk moment. Ook zij hebben afgezien en de Roparun meebeleefd. We bewegen ons over de Erasmusbrug richting Coolsingel waar alle teams gehuldigd worden. Bij het Churchillplein worden wij, de lopers, opgewacht door de rest van het team. Ze staan in een rij en applaudisseren voor ons. Kippenvel! Ik doe mijn best om de tranen binnen te houden en dat lukt me net niet maar gelukkig ziet niemand het. De rest van het team klapt voor ons maar zij hebben zo hard gewerkt om ons te kunnen laten lopen. Ik heb diep respect voor de cateringploeg, voor de verzorgers, voor de fietsers en de chauffeurs. De lopers hebben een medaille gekregen maar de rest van het team heeft ook een geweldige prestatie geleverd!
Coolsingel
We wandelen nu met het hele team de Coolsingel op. Mijn oudste zoon staat daar alweer aan het hek! “Papa, mag ik meelopen?” Natuurlijk jongen. Hij was zondag jarig en ik was er niet bij. De Roparun eist veel van je, soms misschien te veel. “Ik heb je gemist lieve jongen” zeg ik tegen hem en hij krijgt een grote glimlach op zijn gezicht. “Ik jou ook” zegt hij, en hij geniet van het applaus van de mensen achter de hekken. Dat applaus was ook voor hem!
Resultaat
Iedere Roparun is een avontuur waarin wordt afgezien. Deze Roparun was ook nog eens heet, met noodweer in de nachten. De Vrienden van Berkel eindigden als zevende team met een gemiddelde snelheid van 13.41 km/u. Belangrijker is dat we zonder ongelukken of ernstige blessures in Rotterdam zijn aangekomen. En we deden dit allemaal voor Stichting Roparun: we hebben een recordbedrag opgehaald! De voorlopige eindstand staat op 33.500 Euro! “Leven toevoegen aan de dagen, waar vaak geen dagen meer toegevoegd kunnen worden aan het leven”, daar deden we dit voor. Sponsors, vrienden en vooral familie, dank jullie wel!